ZOFIA KUCÓWNA – aktorka teatralna, filmowa, radiowa, pedagog, mistrzyni słowa, pisarka.

W 1955 roku ukończyła Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. W tym samym roku debiutowała w krakowskim Teatrze Młodego Widza w widowisku „Ballady i romanse” według Adama Mickiewicza w reż. H. Gallowej. W Teatrze Młodego Widza występowała do 1957 roku, w latach 1957-1959 należała do zespołu Teatru im. J. Osterwy w Lublinie. W kolejnych latach grała na scenach warszawskich: w Teatrze Powszechnym (1959–1964, 1966–1968), Teatrze Ateneum (1964–1965, 1982–1986), Teatrze Narodowym (1968–1982) oraz w Teatrze Współczesnym (1986–2006).

Jest aktorką wszechstronną, znakomicie odnajdującą się w repertuarze klasycznym i współczesnym, zarówno w tragedii, jak i w komedii, świetnie śpiewającą. Najważniejsze role sceniczne stworzyła w przedstawieniach Adama Hanuszkiewicza, nadając granym postaciom indywidualny rys i wykorzystując nadzwyczajną umiejętność wewnętrznego skupienia. Współpracowała też z innymi wybitnymi reżyserami: Andrzejem Łapickim, Erwinem Axerem, Maciejem Englertem. Każda z jej kreacji była tworzona zgodnie z prawdą psychologiczną, odznaczała się dobrym smakiem i gustem. Przez wiele lat wykładała wiersz w Akademii Teatralnej w Warszawie. W maju 1998 roku z rąk Prezydenta RP otrzymała tytuł naukowy profesora.

Imponujący jest jej dorobek telewizyjny. Poetycko-muzyczne widowiska, Kabaret Starszych Panów, no i przede wszystkim siedemdziesiąt ról w Teatrze Telewizji, z którym zaczęła współpracę w 1959 roku, grając Mandułę we fragmentach „Zawiszy Czarnego” Juliusza Słowackiego w reżyserii A. Hanuszkiewicza. Potem wielokrotnie grała u Hanuszkiewicza, ale też w spektaklach Jerzego Gruzy (m.in. Ksantypa w „Obronie Ksantypy” L.H. Morstina, 1969), Stanisława Wohla, Jerzego Antczaka, Olgi Lipińskiej (m.in. Panna Aniela w „Damach i huzarach” A. Fredry, 1973) . Jej ostatnią rolą na scenie telewizyjnej była Jean Horton w „Kwartecie” Ronalda Harwooda w reż. Zbigniewa Zapasiewicza (2002).

Z okazji czterdziestolecia pracy artystycznej w 1995 roku powstał film dokumentalny „Zofia Kucówna. Portret na 40-lecie twórczości” zrealizowany przez Krystynę Piaseczną.  Kucówna jest laureatką wielu nagród i wyróżnień, została odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1970), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1978), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1998). W 2008 roku otrzymała Złoty Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis.

Jest też autorką pięciu książek: „Zatrzymać czas” (1990), „Zdarzenia potoczne” (1993), „Zapach szminki” (2000), „Opowieści moje” (2000) oraz „Szara godzina”(2012).

Zofia Kucówna wspaniałe kreacje stworzyła w spektaklach Teatru Polskiego Radia, w którym debiutowała w roku 1959 rolą Christiny w „Nie ma nieznanych wysp” S. Stampfla w reżyserii Adama Hanuszkiewicza. W 1963 roku otrzymała Nagrodę Komitetu do spraw Radia i TV za wybitne role w repertuarze współczesnym na antenie Polskiego Radia. W archiwum radiowym znajduje się kilkaset nagrań z jej udziałem, w reżyserii m.in. A. Hanuszkiewicza, Z. Kopalki, J. Warneckiego, A. Bardiniego, J. Rakowieckiego, J. Owidzkiego, W. Modestowicza.

KRZYSZTOF WAKULIŃSKI – aktor teatralny i filmowy, intrygujący, obdarzony talentem, pięknym głosem, silną osobowością, poczuciem humoru oraz dystansem do siebie i tego co robi.

W 1971 roku ukończył studia aktorskie w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie. Od początku kariery związany z teatrami warszawskimi: w latach 1971–1974 występował w Teatrze Ludowym, w latach 1974–1983 w Teatrze Narodowym, w latach 1983–1995 w Teatrze Współczesnym, w sezonie 1995/1996 w Teatrze Powszechnym, w roku 1997 w Teatrze Dramatycznym, w latach 1997–2015 aktor Teatru Narodowego, od września 2015 roku ponownie w zespole aktorskim Teatru Współczesnego. Pracował z wybitnymi reżyserami m. in. Aleksandrem Bardinim, Tadeuszem Mincem, Adamem Hanuszkiewiczem, Maciejem Englertem, Krzysztofem Zaleskim, Jerzym Grzegorzewskim.

Ciekawe role wykreował w Teatrze Telewizji, w którym zadebiutował w 1971 roku rolą Chłopca w „Czekając na Godota” Samuela Becketta w reż. Macieja Prusa. Do tej pory zagrał w sześćdziesięciu spektaklach telewizyjnych, u takich reżyserów jak Olga Lipińska (Fernand w spektaklu „Lato w Nohant” J. Iwaszkiewicza, 1972), Adam Hanuszkiewicz, Lidia Zamkow (Włas w „Letnikach” M. Gorkiego, 1977), Tomasz Zygadło, Barbara Borys-Damięcka, Jan Englert (Książę w „Spiskowcach” J. Conrada Korzeniowskiego, 2017), Piotr Cieplak, Wojciech Nowak (Karol w „Mężczyźnie” G. Zapolskiej, 1991).

Ogromnie ważna jest dla niego współpraca z teatrem radiowym, którą rozpoczął w kwietniu 1968 roku, grając Janka w „Zapalniczce” Jerzego Przeździeckiego w reżyserii Zbigniewa Kopalko. Jego dorobek radiowy jest imponujący – stworzył setki bardzo różnorodnych ról, pracował z wielkimi reżyserami radiowymi, m.in. Juliuszem Owidzkim, Zdzisławem Dąbrowskim, Andrzejem Zakrzewskim, Januszem Kukułą, Janem Werenycią, Waldemarem Modestowiczem. W 1988 roku otrzymał nagrodę indywidualną Przewodniczącego Komitetu ds. PRiTV za wybitne kreacje aktorskie w Teatrze Polskiego Radia, a w szczególności za rolę Jana w „Fantazym” Juliusza Słowackiego w reżyserii Henryka Rozena oraz interpretację współczesnej prozy i poezji. 9 grudnia 2002 roku został laureatem Nagrody Teatru Polskiego Radia „Wielki Splendor” za kreacje w radiowych spektaklach.